Hij kan maar niet slapen… de hele tijd die onrustige kriebel in zijn buik. Aan de ene kant is het spannend en fijn, want morgen mag hij weer... Tegelijk voelt hij ook wat angst en onzekerheid. Niet iedereen zal er zijn, sommige vrienden zal hij nog steeds niet kunnen zien en hoe zal alles gaan.

Het is gek, zo vaak had hij zuchtend gezegd, waarom moet ik nu alweer naar school, wat zou het fijn zijn als er eens een tijd geen school is. De eerste lockdown was dus ook nog okey. Best relaxed om thuis te zitten en dat je redelijk je eigen gang kan gaan. Maar na een tijdje merkte hij dat hij wel zijn vrienden mistte. Hij merkte dat in zijn vriendengroep meerdere jongens en meiden door het thuiszitten down werden en steeds meer afzakten.

Wat was het dan ook prima om na de zomer weer gewoon alles te hervatten, okey die mondkapjes moesten even wennen, maar verder voelde het wel weer fijn om samen op school te zijn, om af te spreken met vrienden. En eerlijk is eerlijk, ook het leren ging toch wel weer lekkerder met het ritme van school.

De tweede lockdown was gewoon echt niet cool meer. Waarom konden ze niet gewoon even die paar dagen tot de kerstvakantie wel nog naar school gaan, samen het jaar afsluiten. En die regels… je kan elkaar nu gewoon echt niet meer opzoeken. Alleen via de app of door te facetimen spreken ze elkaar nog. Het stomme is dat hij het gevoel heeft er ook niet te kunnen zijn voor zijn vrienden. Door de thuissituatie en hoogoplopende emoties hebben sommigen het echt moeilijk. Anderen voelen zich erg alleen doordat ze dag in dag uit thuis in hun kamer zitten met hun sombere gedachtes, niet begrepen door anderen en ook nog eens zonder leuke dingen om naar uit te kijken. Want ook de feestjes of coole concerten zijn er niet meer.

Maar morgen eindelijk weer een klein stapje naar meer sociale contacten, bijkletsen en echt les krijgen…

Veel jongeren mogen deze weken eindelijk weer in welke vorm dan ook, beginnen met het volgen van lessen op school. In de media is veel geschreven over wat de coronaregels, het missen van hun sociale contacten en thuisonderwijs met hen doet. In deze leeftijd zijn de sociale contacten juist zo enorm belangrijk. Binnen hun vriendengroepen ontwikkelen ze zich en spiegelen zij zich, om zo te groeien naar zelfverzekerde jong volwassenen.

Voor de eindopdracht van mijn studie gezins- en opvoedingsproblematiek ga ik onderzoeken, welk effect corona en de regelgeving daaromheen, op jongeren heeft. In hoeverre zorgt dit voor meer depressiviteit en eenzaamheid onder de jongeren.

Voor mijn onderzoek wil ik ervaringen verzamelen, over dit onderwerp. Dus zou ik graag jullie ervaringen horen. Als je over het onderwerp andere vragen hebt of door wilt praten mag je ook een pb sturen natuurlijk!