Wij zijn als volwassenen heel goed in dingen beredeneren en verstandelijk onze keuzes te maken. Maar dat betekent niet dat deze keuzes altijd goed voelen. Want gevoel en wat verstandig is hoeven niet altijd op 1 lijn te liggen.

Je gevoel volgen is iets wat wij lastig vinden. Het klinkt zweverig en totaal niet stoer. Toch hebben we allemaal een periode in ons leven gehad waarin we dat juist wel heel sterk deden.

Als je naar een baby kijkt, hij gaat huilen als hij honger heeft, pijn heeft, moe is, bang is, iets niet lukt, zich verveelt, enz. Maar de eerste glimlachjes breken door op zijn gezichtje als hij zich fijn voelt, de vertrouwde geur van zijn moeder ruikt of aandacht krijgt.

Kijken we nog even verder dan zien we de peuters die ook nog zomaar ontploffen, of ineens intens verdrietig kunnen zijn, of juist schaterlachen om de kleinste dingen. Ze zijn ondernemend en willen de wereld ontdekken, en denken dan niet na dat sommige dingen niet kunnen of mogen. Zij leven en ontdekken nog heel erg vanuit hun gevoel en emoties.

Maar gaandeweg (ook bij de peuters al) leren wij onze kinderen dat ze moeten nadenken over wat ze doen. En dat is uiteraard heel goed, want we leven nu eenmaal met heel veel mensen op de aarde en dan zijn regels en rekening houden met een ander wel erg belangrijk.

Het is ook voor pubers erg verwarrend, alle hormonen in de war, waardoor hun emoties hoog kunnen oplopen. En daardoor steeds in conflict komen met hun omgeving. Zij zijn nog niet (goed) in staat om verder vooruit te denken, waardoor ze regelmatig in de problemen komen. Wij als volwassenen vinden dat ze al beter moeten weten en hun verstand moeten gebruiken, vergeten dan dat ze daar echt nog hulp bij nodig hebben van ons.

Uiteindelijk als volwassene, zijn wij zo getraind in hoe het hoort en wat we moeten doen om in de samenleving mee te kunnen draaien, dat we wel eens vergeten om terug te kijken naar wat wij eigenlijk echt willen. Wat maakt ons nu echt gelukkig? En neem ik eigenlijk wel de juiste keuzes als ik echt naar mijn gevoel luister? Ook voelen we soms angst om echt te kijken naar ons gevoel, want als we ons verdriet of onze boosheid echt durven toe te laten, hoe komen we dan weer uit onze emotie? Raken we dan niet uit balans? Zullen we dan niet doorslaan?

Hoe lastig ook, is het wel heel belangrijk om je je gevoel er te laten zijn. Want een keer intens verdrietig zijn en dit uiten kan enorm opluchten. En hoe fijn is het om oprecht te lachen, je kan je dan heel blij en zorgeloos voor een moment voelen. Maar ook in het dagelijks leven, wat wil je echt? Wat is echt belangrijk voor je? Als we alles met ons hoofd gaan beredeneren kunnen we niet dicht bij onszelf blijven en maken we keuzes die misschien helemaal niet goed voelen, maar wel passen bij wat de samenleving van ons verwacht.

Neem in onze drukke samenleving zo nu en dan een moment om echt te doen wat bij jou past. Of om echt naar een ander te luisteren. Geef kinderen ook de ruimte om te leren dat gevoel er mag zijn, deel je eigen gevoel, je liefde voor ze, je verdriet, zorgen en blijdschap. Ze leren van ons, en zo kunnen wij ze helpen in hun ontwikkeling.