De eerste week na de schoolvakantie is alweer omgevlogen. Een week waarin alles weer begint op te starten en onze agenda’s zich weer flink beginnen te vullen met verplichtingen en afspraken. Of we nu beginnen aan een nieuwe baan, nieuwe klas, nieuwe school of juist teruggaan naar het oude en vertrouwde, we gaan allemaal weer nieuwe uitdagingen tegenkomen.

Tegen uitdagingen kan je heel erg opzien, kan ik dit wel? De lat hoog leggen voor onszelf of een ander is iets waar wij mensen best goed in zijn. Ook ik merk dat ik daar een kei in ben. Ik kan mijzelf erg in de weg zitten met mijn eigen verwachtingen en eisen.

Laat ik een voorbeeld noemen. Ongeveer een half jaar geleden werd ik gevraagd of ik ook mee wilde doen aan een obstaclerun. In eerste instantie dacht ik, ach dat doe ik wel even. Ik sportte drie keer in de week in de crossbox en was naar mijn idee best getraind. Het lopen zou wel een dingetje worden, maar ik zou nog een maand hebben om dat ‘even’ op peil te krijgen. Voor degenen die mij kennen, weten dat ik echt een hekel heb aan hardlopen, dus ik overschatte mijzelf hier redelijk in. Maar vol goede moed begon ik met lopen, met alle pijntjes en frustraties die bij het starten van iets nieuws horen. Mijn idee dat ik er klaar voor zou zijn werd nog iets kleiner gemaakt toen ik voor het eerst meeging naar een survival training en merkte dat ik maar heel weinig had aan mijn kracht en technieken die ik beheerste. De maand vloog om, en de run kwam wel heel snel dichterbij, met veel spanning in mijn maag zat ik stilletjes op de achterbank terwijl we er heenreden. De anderen waren enthousiast aan het kletsen en vertelden hoe gaaf ik het zou vinden, ik had daar nog wel mijn bedenkingen over. Na een warming up mochten we starten… Ik werd letterlijk een handje geholpen met over de muur te komen (eigenlijk meerdere handen) en daar begon de run. Vlak na de start was ik al buiten adem en zwaar gefrustreerd over mijzelf. Dit moest ik toch gewoon even kunnen? Gelukkig liep ik samen met een goede vriend van mij die mij er op bleef wijzen dat ik het echt prima deed voor een eerste keer en dat het niet een wedstrijd was maar iets wat we voor ons plezier deden. Na de eerste 7 kilometer was ik eindelijk zover dat ik de frustratie los kon laten en mij niet liet leiden door wat ik vond dat ik moest kunnen. Wat heb ik een lol gehad de tweede deel van de race en wat voelde ik mij trots toen ik over de finish kwam!

Het beste uit jezelf halen is goed, maar je moet kritisch blijven of de eisen die je aan jezelf stelt wel reëel zijn. Zelf merk ik dat het nemen van drempels steeds iets makkelijker gaat doordat ik steeds beter weet wat mijn sterke punten zijn. En net als de race, je moet gewoon vooruit gaan om te weten wat je aan de finish zal tegenkomen.

Zelf ga ik natuurlijk ook weer starten, de praktijk weer klaar om kinderen welkom te heten, en alweer goede gesprekken gehad met andere professionals om mooie dingen neer te zetten. Dus genoeg waar ik weer energie van krijg, en ook ik neem mijn drempeltje en ga met enthousiasme weer aan het werk!